Kuifje en de kwijnende renaissance

Over het onstuitbare verlangen naar taalkundige doorbraken

Samenvatting

Onder de respondenten is er weinig animo voor het crisisgevoel dat in
het hoofdartikel centraal staat. Noch de afnemende autonomie van de
taalwetenschap, noch het slinkende primaat van de ‘renaissancevisie’
op de wereld worden als negatief ervaren. De toenemende verwevenheid
tussen linguïstiek en hulpwetenschappen wordt integendeel
breed gedragen, en omarmd als een bron van kansen en dynamiek.
Ook de permanente vernieuwing van de taalwetenschappelijke aanpak
geeft geenszins aanleiding tot existentiële twijfel. Dat optimisme
gaat wel gepaard met een bekommernis om het bewaken van de kwaliteit
van de taalkundige vorming.

There is little enthusiasm among the respondents for the sense of crisis
that is central to the main article. Neither the declining autonomy
of linguistics nor the diminishing primacy of the ‘Renaissance vision’
of the world are seen as negative. On the contrary, the increasing
interweaving of linguistics and neighbouring sciences is widely supported
and embraced as a source of opportunities and dynamism. The
permanent renewal of the linguistic approach does not inspire any
existential doubts, either. This optimism is accompanied, however, by
a concern for safeguarding the quality of linguistic education.